Gepubliceerd in Werelddelen, periodieke uitgave van de Hongerstichting, 1997
In het boek “De prijs van een wonder” merkt u op, dat het bestaande samenlevingsmodel leidt tot “dramatische paradoxen”. Kunt u aan de hand van enkele voorbeelden verduidelijken wat u bedoelt?
De mens van de twintigste eeuw weet en kan steeds meer. Tegelijkertijd zien we hoe steeds meer zaken uit hun verband raken en uit de hand lopen. Waar het om gaat, is, dat er allerlei tegenstellingen zijn, die binnen ons denken zijn geradicaliseerd, hetgeen dan leidt tot paradoxen.
Een voor de hand liggend voorbeeld is de medische wetenschap. De hedendaagse medische wetenschap is ontzettend knap en heeft veel goeds gedaan. Maar ze is ook verengd in die zin, dat ze zich doorgaans beperkt tot een onderdeel van het lichaam. Men is heel goed geworden in het vinden van oplossingen voor een deelprobleem. Maar tegelijkertijd zien we vaak allerlei nieuwe problemen ontstaan elders in het organisme; problemen, die er eerst niet waren. Dat is een van de paradoxen: wetenschappers zijn heel knap en gespecialiseerd op een bepaald gebied en hebben oplossingen voor allerlei problemen, maar houden onvoldoende rekening met de invloed en de bij-effecten van de deeloplossing op het geheel. Het vullen van kiezen met kwik bv. was een mooie technische oplossing om een specifiek probleem op te lossen. Maar het heel langzaam verdampen van kwik veroorzaakt allerlei ziekteverschijnselen, waar men nu pas achter begint te komen.
Lees hieronder het hele interview uit Op zoek in pdf.
Binnentreden in het ecologische tijdperk